Ga er maar even goed voor zitten. #lange blog

Ha lieve mensen,

Moeilijke momenten, momenten dat ik naar huis wil, wisselen zich af met momenten waarop ik besef dat het al bijna voorbij is en de tijd veel te snel gaat. Afgelopen weken waren druk, daarom is het schrijven er bij ingeschoten. In deze blog hoop ik jullie mee te nemen door afgelopen weken heen.

De rode draad door de weken heen zijn de muzieklessen de ik geef. Het is nog steeds erg leuk om te doen en het is mooi om te zien hoe de kinderen zich muzikaal ontwikkelen. De samenwerking met de Peruaanse dirigent van het orkest is echter niet altijd wat. Hij vind het lastig dat ik niet perfect Spaans spreek en overlegt daarom niet veel met mij. Elke week wordt er wel weer partituur aangepast voor de fluitisten van het orkest zonder dat ik daar vanaf weet. Ook gaat hij dingen met de leerlingen overleggen die hij met mij zou moeten overleggen. Ik heb hierover een pittig gesprek gevoerd, ben tenminste een Nederlandse vrouw, en hij heeft belooft om het in het vervolg anders te doen. Wat ik wel erg leuk vind is dat ik wat meer mag gaan doen in de blokfluitlessen. Vanaf nu zullen Elise en ik delen van de lessen overnemen. Ik kan dus heerlijk mijn creativiteit rond spelletjes en muziek los laten gaan. :)


Vorige week maandag is er eindelijk een charla voor langere tijd gestart. Elke maandag middag wordt er aan vrouwen in Moyobamba voorlichting gegeven over de ontwikkeling van het kind.
De eerst bijeenkomst:
De charla begint zoals gewoonlijk op z’n Peruaans.. oftewel, er is niemand. Gelukkig komt er later toch een hele groep moeders met kinderen. Het is goed dat Elise en ik met de kinderen activiteiten kunnen doen zodat de moeders volledig naar Laura kunnen luisteren. De kinderen genieten ervan en ook de moeders lijken het naar de zin te hebben. Tijdens de charla’s geeft Laura voorlichting aan moeders over de ontwikkeling van kinderen. Dit doet ze aan de hand van het ‘Jezusmodel’. Er staat een vers in de bijbel over het opgroeien van Jezus, in wijsheid, in kracht en in de geest. Aan de hand van dit vers behandelen ze intellectuele ontwikkeling, lichamelijke ontwikkeling en de ontwikkeling in relatie met God. Laura benoemt na de charla dat ze vergeten was dat deze mensen verder ontwikkeld zijn dan de mensen op het platteland. Veel moeders wisten al veel van wat Laura vertelde. Ik vind dit mooi om te horen, want dit betekend dat je met deze moeders wellicht meer de diepte in kunt gaan.


Een tijdje terug zijn Elise en ik wezen kijken bij een gehandicaptenschool in Moyobamba. Ze hadden dringend hulp nodig, daarom gaan we er nu welke woensdagochtend heen om begeleiders te ondersteunen. Ik ben er nu drie keer geweest en heb drie totaal verschillende dagen meegemaakt. Lees hieronder mijn belevenissen..

Woensdag 25 april:
Vanmorgen mag ik voor het eerst aan de slag bij de gehandicaptenschool in Moyobamba. Ik wordt in een groep geplaatst met jonge kinderen en mag de leerkracht ondersteunen. De kinderen mogen vrij spelen. Als de begeleider de klas even uit is moet ik opletten dat de kinderen elkaar niet in de haren vliegen. Al vrij snel loopt het meisje met syndroom van down op een jongetje af, slaat, knijpt, schopt, etc. Ik zeg dat ze moet stoppen, maar ze luistert niet, ze kijkt brutaal naar mij en lacht wat. Het kind is warempel nog maar 5 jaar en doet dan al zo. Ik til haar op en zet haar op de stoel, ik benoem dat ze moet blijven zitten en kan gaan spelen. Als snel is het tijd om te eten. Het meisje met syndroom van down wil niet meekomen, ik krijg haar wel in beweging, maar als we bij de eetzaal zijn rent ze terug. Ik had de deur van de klas niet dicht gedaan, daarom ging ze weer naar binnen. Ze maakte er een spelletje van, kroop onder de tafels door en luisterde niet. De begeleider kwam na een tijdje om te helpen. Het meisje vond het duidelijk leuk dat ik het niet voor elkaar kreeg en haar begeleider wel. Na het eetmoment mogen de kinderen buiten spelen. Een ouder meisje uit een andere klas claimde mij heel erg. Ze trok mij aan de hand overal naar toe. Na een tijdje liep ik weg en kwam ze er direct aan om te vragen wat er was. Ik heb haar uitgelegd dat ik niet alleen naar haar kijk, maar naar alle kinderen. Het was lastig om haar meer op afstand te houden. Toen we naar de klas liepen moest ik met haar mee, ik benoemde duidelijk dat ik naar een ander klas moest en dat ze alleen moest gaan. Ze accepteerde het en ging zonder mij weg. De rest van de ochtend was ik alleen op de groep, de begeleider nam na elkaar 1 kind mee om te verschonen en wassen. Twee jongetjes met autisme zaten elkaar in de weg. Ik moest ze steeds uit elkaar halen. 1 iemand mocht op de rode mat en de ander op de blauwe. Natuurlijk wilde het ander jongetje ook op de rode. De jongens konden niet praten wat het lastig maakte om ze goed te begrijpen. Een jongetje vond het op een gegeven moment niet leuk meer dat het ander jongetje aan hem zat. Hij uitte dit in agressie naar mij. Ik begreep hem heel goed en vertelde dit aan hem. Maar mij knijpen of slaan mag niet. Het jongetje begon met zijn hoofd op de grond te beuken en later tegen de muur. Het was naar om te zien, ik begreep goed waarom hij het deed. Er waren zoveel prikkels deze morgen en al die aanrakingen waren hem teveel geworden. Aan het eind van de ochtend werd het contact tussen mij en het meisje met down beter. Ik bouwde samen met haar een toren waar ze erg om moest lachen. Het was een wankele toren die ze omver gooide als ik klaar was met bouwen. De vrolijkheid van het meisje was zo mooi om te zien. Het was een sterk contrast met haar bitchy gedrag tegenover de jongens. Een heel ander kind werd het. Een ochtend vol ervaringen en volledig energie vretend.

Woensdag 2 mei
Eindelijk is het weer woensdag en mag ik naar de gehandicaptenschool. Als we daar komen blijkt dat er een klas is zonder leraar. Dit is de klas waar ik vorige week ook in geholpen heb. Alle andere klassen hebben geen hulp nodig, daarom komen Elise en ik op dezelfde groep te staan. Het is een en al genieten vandaag. De twee begeleiders die vandaag noodgedwongen deze klas doen vind ik leuker omgaan met de kinderen dan de begeleider van vorige week. Ze hebben de speelmatten op het grasveld geschoven en zijn de hele morgen met de kinderen buiten aan het spelen. Het verbaast mij opnieuw dat ze alleen maar spelen met de kinderen en verder niets doen. Ik probeer hierom spelletjes te bedenken om kleuren en vormen te oefenen. Dit werkt prima bij het meisje met syndroom van down. De jongens met autisme zijn voornamelijk gericht op het leren van lichaamsdelen. Hoofd, haar, schouders, etc. Vorige week kreeg ik slecht contact met een jongetje met autisme en toen hij boos was werd ik geknepen, geslagen en geschopt. Ook deed hij zichzelf toen pijn. Vandaag zit hij duidelijk beter in zijn vel en krijg ik goed contact met hem. Bijna de hele ochtend ben ik met hem in contact. Hij vind het leuk om te wippen op de skippybal, maar heeft hier mijn hulp bij nodig. Het is erg vermoeiend, maar geeft wel voldoening. Op de trampoline maak ik contact met hem door het net. Hij doet zijn handen tegen het net, ik doe dit aan de andere kant. Ook zijn neus houd hij er tegen aan. Ik besluit mijn vinger er op te zetten en ‘toet’ te zeggen. Dit heeft veel effect, hij schatert het uit en wil dit steeds weer doen. Ook als Elise even later met hem op de trampoline gaat blijft hij voornamelijk met mij in contact en moet ik zijn neus blijven aanraken. Ik geniet met volle teugen van de ochtend.

Woensdag 16 mei:
Vanmorgen help ik weer in dezelfde groep. Het begin is saai, de kinderen spelen rustig en er is niet veel te doen. Tijdens het eetmoment begint de drukte meer te komen. Het meisje met syndroom van down daagt andere kinderen uit, loopt weg, etc. Een ander kind gooit zijn eten over de vloer en zo gebeurt er van alles om mij heen. Na het buiten spelen komt het jongetje met autisme weer bij ons in de klas. Het gaat vandaag niet goed met hem, hij is erg agressief en zakt zo door zijn benen heen. Af en toe blijkt hij zo'n dag te hebben. Het lukt mij om hem heel rustig te krijgen. Ik maak contact via een knuffel en probeer weer uit of zijn neus nog 'toet' zegt. Het jongetje geniet hier erg van en komt na een tijdje bij mij op schoot zitten. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en vraagt of ik hem kusjes op het gezicht wil geven. Ik doe dit en aai met mijn hand door zijn haar. Hij blijft zo heerlijk liggen. Zijn ontspannen houding verandert binnen no time. Hij wil naar buiten, maar dit mag niet. Hij wordt direct agressief. Ik pak hem bij de armen omdat hij door zijn benen zakt en met zijn hoofd op de grond wil bonzen. De jongen begint mij te knijpen en als dit niet meer lukt schopt hij met zijn benen omhoog. Ik ga boven op hem liggen en probeer hem rustig te krijgen. Pas als de begeleider met hem mee naar buiten kan wordt hij rustig. Jullie kunnen vast begrijpen dat dit erg vermoeiend is. Laat het hier nou niet bij blijven. Het meisje met syndroom van down wilde mee naar buiten, maar dit kon niet. Ze begint te schreeuwen, te slaan en wil niets meer. Ik til haar op, gooi haar over mijn schouder en steek haar een beetje de gek aan. Het werkt.. :) Nou ja.. alleen wanneer ik haar over mijn schouder gooi, zodra ik stop zet ze het op een krijsen. Toch is het na een paar keer klaar. Ik moet wat anders bedenken omdat ze op de andere kinderen af gaat en hen wil slaan/knijpen. Ik loop met een knuffel achter elkaar aan wat een tijdje goed gaat, maar laat dat kind nou bedenken dat ze op de tafel kan staan.. tja, dat mag dan net weer niet. Zo ben ik de hele ochtend druk bezig geweest. Ik heb genoten, maar ben wel erg moe op dit moment. Een paar uur werken in de ochtend voelt als een lange dag werken. ;)

Een week vakantie:
Elise en ik zijn vorige week op vakantie geweest. We hebben verschillende plekken van Peru gezien. Eerst waren we een weekend in Piura bij de schoonouders van een meisje hier uit huis. We hebben dit stadje bekeken en genoten van de luxe.. ze hebben er een Starbucks.. :) Daarna zijn we doorgereisd naar een bungalow aan het strand. We hebben paardgereden (was niet te doen), het stadje Mancora bekeken, en Elise heeft met schildpadden gezwommen. Met schildpadden zwemmen leek mij veel te vies. Later zwom wel een stuk verderop in de zee. De schildpadden zouden hier vast niet zijn. Maar wat hoor ik?? Vlak bij mijn oor hoor 'brup'. Ik kijk naar voren en op ongeveer een meter afstand van mij zwemt een joekelste grote schildpad. Volgens mij ben ik nog nooit zo snel de zee uitgekomen als toen. Haha. Gelukkig wisten we ons prima te vermaken door schelpen te zoeken. Na twee heerlijke dagen aan het strand zijn we doorgereisd naar Chachapoyas. In dit stadje is meer de geschiedenis van het land te zien. We hebben hier drie verschillende tours gedaan waarbij de gids iets vertelde over de geschiedenis van dit dorpje. Interessant en heerlijk genieten in de natuur. Op de terugweg van onze laatste tour reden we over een modderige zandweg. Het had veel geregend en de weg was erg slecht begaanbaar. De bus besloot opzij te gaan voor een auto met als resultaat dat we tegen de 'muur' naast ons gleden. Het heeft lange tijd geduurd voor de bus weer op de weg kwam. We hebben het geprobeerd met stenen, droog zand, de bus duwen etc., maar uiteindelijk moest er toch een shovel aan te pas komen. Noodgedwongen zijn we een nacht langer in ons hotel gebleven, want de bus terug naar Moyobamba was al lang weg. Gelukkig kon ik nu lang slapen, want de volgende dag gingen we pas om 12.30 weg. Ik dacht dat het busongeluk mijn grootste avontuur was tot nu toe, maar de rit naar Moyobamba was veel erger. We hadden een aangeschoten chauffeur achter stuur die belachelijk hard over de kronkelweg reed door de bergen. Het scheelde vaak niet veel of hij zou een auto schampen. Wat was het naar om hier 6 uur lang bij in te zitten. Ik ben niet snel bang, maar dit was echt eng! Gelukkig is alles goed gegaan.

Na deze lange blog heb ik zo'n beetje alles wel verteld denk ik. Veel plezier in Nederland en tot over 8 weken. :)

Liefs Ilona