Estoy feliz, pero tambien triste

Hallo lieve mensen in Nederland,

Nog een allerlaatste blog vanuit Moyobamba, Peru. Wat is afgelopen tijd snel gegaan. Afgelopen vier weken hebben er ongeveer hetzelfde uitgezien als alle andere weken voor mij. Ik ben volop aan het werk geweest bij San Lucas en bij de gehandicaptenschool. Ik mocht meer en meer onderdeel worden van het team van San Lucas en heb echt een band op kunnen bouwen met de kinderen. Zowel kinderen van San Lucas als kinderen van de gehandicaptenschool. Wat is het fijn dat ik betrokken mocht worden bij hun leven. Afgelopen week mochten we de feesten San Pedro & San Juan meemaken. Geen christelijke feesten, dus hebben alleen gekeken naar wat het was.. ;) Zie hiervoor de foto's.

Aankomende week staat vol gepland met interviews en enquêtes voor mijn onderzoek. Ik heb het tot het laatste moment erg druk, maar ik geniet hier volop van. De interviews geven mij energie. De informatie die ik krijg van ouders over wat muziek met hun kind heeft gedaan is zo mooi om te horen! Muziek is zo belangrijk voor ontwikkeling van kinderen!

De titel zegt dat ik blij ben, maar tegelijkertijd ook verdrietig. Deze laatste weken zijn erg dubbel. Enerzijds denk ik: nog 1,5 week en dan:
- geen oploskoffie meer
- eindelijk weer gekookte aardappelen, met groente en worst
- mijn familie weer zien
- de Nederlandse cultuur in (gestructureerd, punctueel)
- aan het werk en nieuwe collega's ontmoeten
- bijna stagelopen op de werkboerderij in 't Harde
- etc.

Maar anderzijds denk ik, nog maar 1 week:
- om fluitlessen te geven
- kinderen (in het bijzonder 1) van de gehandicaptenschool helpen
- samenwerken met lieve collega's
- met mijn lieve familie Guillen in Peru
- samenwerken met Laura rond muzieklessen
- lopend door Moyobamba
- leuke, lieve honden om mij heen
- etc.

Zo dubbel is het echt. Voor alles komt nu een laatste keer, maar ook het zien van mijn familie komt dichterbij. Eigenlijk wil ik hier nog helemaal niet weg. Ik heb lekker mijn draai gevonden en kan eindelijk volop aan het werk binnen de organisatie. Er is nog zoveel meer wat ik hier wil doen. Mijn Spaans is nu goed genoeg om in gesprek te gaan met mensen, maar helaas heb ik niet meer tijd. Als ik er over nadenk wat of wie ik het meest ga missen dan is het toch wel 1 jongetje van de gehandicaptenschool. Met zijn autisme deed hij mij aan familie denken en een overleden jongen van mijn werk. Ik heb hem in mijn hart gesloten en wil hem heel graag helpen, maar helaas moet ik het weer terug geven in de handen van de begeleiders hier. Ik zou zoveel meer voor hem willen betekenen, zoveel pijn hem willen besparen, hem rustig maken als hij weer een 'woede'aanval heeft. Het is moeilijk om hem los te moeten laten, maar helaas zal ik dit voor lief moeten nemen. Ik wil zelf graag een leven met veel verschillend werk, verschillende landen bezoeken, etc. Gelukkig mag ik op afstand San Lucas blijven ondersteunen bij de muzieklessen en ik hoop zeker nog een keer terug te gaan!

Er zijn meerdere dingen waarvoor ik afgelopen 4 maanden bevestiging heb gekregen, namelijk:
- Ik wil zeker na mijn studie een periode naar Roemenië, voordat ik terug ga naar Peru.
- Ik wil in de toekomst verder doorleren over autisme, omdat ik zeker weten terug wil naar het werken met kinderen met autisme. (Ik mis mijn werk bij auti-start!)
- Ik blijf doorgaan met muziekles geven. Niet om kinderen een instrument te leren spelen, maar omdat muziek kinderen helpt bij de ontwikkeling van sociale vaardigheden, zelfvertrouwen, zelfbeeld, etc. Omdat muziek onmisbaar is voor een goede ontwikkeling, omdat muziek er nou eenmaal hoort te zijn, omdat we geweldige componisten als Mozart hebben gehad die de meest geweldige en complexe muziek in elkaar hebben gezet, gewoon daarom.

Maar het allerbelangrijkste wat ik hier heb geleerd is hoeveel ik van mijn familie houd. Door weg te gaan van thuis ben ik pas gaan waarderen wat ik heb: ouders, broers/zussen, de meest geweldige tantezeggers. Echt ik houd zo ontzettend veel van jullie! Op afstand of dichtbij, dat maakt niets uit. Het is zoals een tante zei: pas als je iets mist, waardeer je het extra.

Voor nu een allerlaatste groet van hier en tot heeeeel snel!

Liefs Ilona