Moe, voldaan en dankbaar..

Dag lieve mensen,

Afgelopen week mocht ik twee bijzondere dagen meemaken met San Lucas. Lees snel het verslag hieronder.

Vrijdag 13 april
Moe, maar voldaan kijk ik terug op vandaag. San Lucas mocht deze week de 34e campangeweek houden. In de campangeweek zijn er twee dagen waarop operaties plaatsvinden om kinderen met schisis te helpen. Bijzondere dagen voor het team van San Lucas, maar zeker ook voor mij. Elise en ik hadden het initiatief genomen om activiteiten voor te bereiden voor de kinderen. De kinderen moeten de hele dag wachten in het ziekenhuis en mogen niet eten en drinken voor de operatie. Ik wilde door middel van activiteiten de dag aangenamer maken. Aan het begin van de dag waren er nog geen oudere kinderen en kon ik niets doen. Het ging van wachten naar wachten en wachten. Ik voelde mij nutteloos en merkte dat ik er wat sjagrijnig van werd. Maar toen de kinderen er eenmaal waren kon ik aan de slag en werd ik direct blij. De kinderen wilden graag knutselen, kleuren en spelletjes doen. Het raakte mij diep vanbinnen dat ik met iets kleins verschil kon uitmaken voor hen. De blijde gezichtjes, de knuffels, high-fives, etc. waren hart verwarmend. Een kindje tussen 0.5 en 1 jaar oud kwam af en toe naar mij toe kruipen en voelde even aan mijn voeten. Hij vond het heerlijk om samen met de bal te spelen. Voor het eerst sinds mijn tijd bij San Lucas voelde ik mij helemaal warm worden van binnen. Dwarsfluitlessen geven vind ik zeker ook leuk en geeft voldoening, maar vandaag kon ik datgene doen waar ik mij voor geroepen voel. Mensen met noden helpen, een glimlach toveren op het leven van kinderen. Leren van mensen dat het goed is om tevreden te zijn met kleine dingen.

Zaterdag 14 april
Vandaag de tweede en laatste dag in het ziekenhuis. Het was net als gisteren bijzonder om activiteiten voor de kinderen te mogen doen. Ik zat lekker in mijn vel vandaag en kon zelfstandig aan het werk. Opnieuw kwamen er glimlachen, knuffels en veel high-fives. Toch zag ik vandaag ook heel wat spanning, met name bij de oudere kinderen. Gelukkig zorgden de activiteiten voor wat afleiding. Ik ben dankbaar dat ik van betekenis kon zijn tijdens de campagnedagen van San Lucas. Naast het doen van activiteiten kreeg ik de kans om bij een operatie mee te kijken. Ik keek mee met een meisje van 4 maanden waarvan de lip en neus gecorrigeerd zou worden. Vooraf aan de operatie was ik gespannen, straks kon ik er toch niet tegen. Gelukkig ging het goed en heb ik een uur lang gekeken naar het werk van de chirurg. Ik kon er met mijn neus bovenop staan. Het babytje werd met een mondkapje in slaap gebracht. Zelf heb ik dit twee keer gehad en ik weet nog hoe naar ik dat vond. Ik keek naar het babytje en zag haar naar adem happen. Ik voelde de benauwdheid weer en had medelijden met de kleine meid. Het doel is goed dus dat maakt het dragelijk om naar te kijken, maar dit vond ik het naarste gedeelte om te zien. Toen het meisje buiten bewustzijn was kon de operatie beginnen. Er werd aan alle kanten in de lip gesneden, er werden stukken uitgehaald en de lip werd opnieuw aan elkaar gezet. Ook ging er een stuk van de neus af. Het was interessant om te zien, maar het stelde niet veel voor, ik vond het zelfs een beetje saai. Ik weet nu wel zeker dat ik het juiste beroep heb gekozen, al dat ‘knip en plakwerk’ is niets voor mij. Geef mij maar mensen waar ik mee kan praten. ;) Respect voor de chirurg trouwens dat hij het zo netjes kan!

Lieve groet vanuit Peru en tot horens!
ps. als er vragen zijn app dan gerust of plaats hieronder een reactie..